در مقدمه این گزارش آمده است:
انقلاب دیجیتال با پیشرفت‌های بی‌سابقه‌ای در فناوری همراه بوده است که نحوه زندگی، کار و تعامل افراد و گروه‌های مختلف جامعه را تغییر داده است. برای افزایش تأثیرات مثبت و فراگیر چنین فناوری‌هایی و درعین‌حال، کاهش یا حذف نتایج منفی این فناوری‌ها به اصول، پروتکل‌ها، قوانین و سیاست‌های جدیدی نیاز داریم. نهادهایی که به‌طور سنتی مسئول شکل‌دهی تأثیرات اجتماعی چنین فناوری‌هایی هستند (مانند دولت‌ها، شرکت‌ها و سازمان‌های جامعه مدنی)، در تلاش‌اند تا پابه‌پای تغییرات سریع و تأثیرات تصاعدی پیش بروند.
شتاب بی‌امان نوآوری‌های فناورانه، این پرسش را پیش می‌کشد که: چگونه دولت‌ها خواهند توانست انفجار فن‌آوری‌های تازه را مدیریت کرده یا با آن سازگار شوند؟ رویکردهای قرن بیستمی به حاکمیت، کارایی نخواهد داشت و الگوهای کنونی حاکمیت به سرعت چشم‌انداز خود را از دست می‌دهند. طراحی سامانه‌های حاکمیتی پیش‌دستانه، چابک و انعطاف‌پذیر باید مورد توجه قرار گیرد.
در کنار انقلاب دیجیتال، با تحولاتی در عرصه بین‌المللی مواجه هستیم. تغییر نظم بین‌المللی و عصر گذار باعث شده است که شاهد تغییر دنیا از یک نظم تک‌قطبی به حالت بدون قطب باشیم. لذا در این نظم جدید لازم است دولت‌ها متناسب با شرایط کنونی، جایگاه خود را جایابی کنند.
تحول دوم «تحول موضوع سایبر از یک امر ذهنی به یک موضوع عینی» است. موضوع سایبر از یک موضوع فنی به یک موضوع سیاسی تبدیل شده است و دیگر صرفاً بحث فیبر و کابل مطرح نیست. امروز از موضوعی به اسم «ژئوپلیتیک سایبری» صحبت می‌شود که این مفهوم دارای ابهامات زیادی است. ژئوپلیتیک به معنای جغرافیا روی زمین دارای ارزش سیاسی است ولی مفهوم سایبر را چگونه می‌توان در قلمرو جغرافیایی قرار داد؟
تحول سوم «نقش فناوری‌های راهبردی نوظهور» است. فناوری‌های نوظهور در تولید قدرت و ثروت در آینده نقش بسیار بسزایی خواهند داشت. این امر باعث شده که توجه ویژه‌ای از سمت دولت‌ها به این موضوع صورت گیرد و تلاش کنند که حاکمیت را در این موضوعات از آن خود سازند.
برای توصیف نوآوری‌های عصر جدید اجتماعی اقتصادی امروز، اصطلاحات متبادل مختلفی نظیر «عصر دیجیتال»، «انقلاب صنعتی چهارم»، «فناوری‌های تحول‌آفرین» و... ایجاد و استفاده شده است. انقلاب صنعتی چهارم را می‌توان با گستره‌ای از فناوری‌های نوین تعریف نمود که گستره‌ای از هوش مصنوعی، رباتیک، اینترنت اشیاء، بلاکچین، خودروهای بدون سرنشین، کلان داده؛ یادگیری ماشینی؛ واقعیت مجازی؛ پرینت سه‌بعدی؛ و ... را پوشش می‌دهد.
بنابراین امروزه نیاز فوری به روش‌های سریع‌تر و چابک‌تری وجود دارد تا فناوری‌های در حال ظهور، مدل‌های تجاری و ساختارهای تعاملی اجتماعی که توسط چنین فناوری‌هایی، قدرت پیدا می‌کنند را مدیریت کنیم. ازآنجاکه پروسه‌های توسعه سیاستی سنتی از روند سریع نوآوری فناورانه عقب افتاده‌اند، شهروندان بیش از پیش از بخش خصوصی و سایر نهادهای غیردولتی انتظار دارند تا مسئولیت‌های جدیدی را به عهده بگیرند و روش‌های جدیدی برای حمایت از تنوع و سرعت حکومت ایجاد کنند. چهارمین انقلاب صنعتی نیازمند تغییر مدل‌های سیاستگذاری است.
برای مطالعه و دریافت متن کامل این گزارش، روی لینک زیر کلیک کنید.